Równocześnie z załamaniem światła następuje jego rozszczepienie na barwne składniki widma. Pokazano to na przykładzie promienia narysowanego linią ciągłą. Pamiętamy, że każdy z promieni barwnych załamuje się pod innym kątem w zależności od długości fali. Różnica między współczynnikami załamania się skrajnych składników widma, a więc światła czerwonego i fioletowego, nazywa się dyspersją. Im większa wartość dyspersji, tym dalej od siebie wychodzą z wnętrza kamienia promienie światła czerwonego i fioletowego. Tym barwniejszy staje się klejnot, mówimy wówczas o ?ogniu” kamienia szlachetnego. Zwykłe szkło nie wykazuje dyspersji, nie rozszczepia światła. Wartość dyspersji dla kwarcu wynosi zaledwie 0,013, dla rubinu 0,018, dla jednej z odmian granatów-piropu 0,027, a dla diamentu 0,044. Dlatego właśnie o diamencie mówi się, że ma bardzo silny ogień. Ale i ten efekt świetlny zależy od kształtu brylantu. Wszystkie barwy światła muszą być w pełni odbijane wewnątrz klejnotu i wyprowadzane przez górną powierzchnię. W przeciwnym przypadku może się zdarzyć, że bezbarwny czysty diament będzie stwarzał wrażenie np. czerwonego. Dyspersja cyrkonu wynosi aż 0,038, a więc i ogniem cyrkon podobny jest do diamentu.
