Mimo pomyślnego zakończenia dla Kurta, wielu fanów powieści na całym świecie może być zawiedzionych. Henning Mankell miał w zamyśle zakończenie powieści w momencie dla Kurta najlepszym, gdy jego życie się ułoży i gdy osiągnie już wiek kiedy może spokojnie odejść na emertyturę. Kurt Wallander ma psa, postanawia rzucić posiłki w fast foodach i samotne nocne picie whisky. Planował to zrobić przez wiele lat, ale zawsze coś stało mu na przeszkodzie. Poza tym ma dom na wsi, o którym marzył i niebawem zostanie dziadkiem, bowiem jego córka Linda spodziewa się potomstwa.

Ostatni niespokojny człowiek

Ostatnia powieść jest poświęcona przede wszystkim głównej postaci – Kurtowi, który rozlicza się ze swojego życia, z tego czego żałuje, z czego jest dumny i z tego, czego dokonał. Właśnie teraz przyszedł taki moment, gdy postanawia spocząć i odpocząć od pracy w policji. Jego życie stało się kompletne.

Kiedy nadchodzi koniec

Protoplastą do rozliczenia swojego życia jest sam autor, który przyznaje, że gdy przekroczył 60. rok swojego życia, zaczął rozmyślać nad tym, czego w nim dokonał. A dokonał wiele. Od lat działa filantropijnie w Afryce. Wspomaga projekt „Memory Books”, polegający na upamiętnianiu w książkach swojego życia przez rodziców umierających na AIDS dla swoich dzieci. Mankell uważa, że niesienie pomocy potrzebującym czyni go lepszym Europejczykiem, lepszym pisarzem i z pewnością lepszym człowiekiem. Kurt Wallander narodził się właśnie po jednym z pobytów Mankella w Afryce w 1987 roku. „Zauważyłem, że coś się dzieje” – mówi Mankell – „Niebezpieczeństwo rasizmu, ksenofobia [w Szwecji], i od kiedy to są akty kryminalne, zdałem sobie sprawę, że muszę napisać powieść kryminalną, a wtedy potrzebowałem postaci policjanta. Wyjąłem jego imię z książki telefonicznej.”

Policjant jak każdy inny

Autor często podkreśla, że Kurt Wallander jest prawdziwy. Bo nikt nie potrafi wyobrazić sobie James’a Bond’a łykającego tabletki, wstrzykującego sobie insulinę. Kurt, owszem, ma cukrzycę, nie dba o siebie, nie ćwiczy, źle się odżywia, za dużo pije, bieganie sprawia mu trudność. Poza tym, w odróżnieniu od Bond’a ma problemy w relacjach z kobietami, przez to jest podobny do każdego, do policjanta z ulicy, do sprzedawcy samochodów, do każdego człowieka na ziemi. Bieganie, ściganie szybkimi sportowymi samochodami jest proste, co trudniejsze i co uprawia Wallander to jego rozmyślania, badanie i analizowanie faktów, śladów i sytuacji, czasem na 10 stron.

Dwóch mężczyzn, różne światy

Mankell przyznaje, że ma kilka cech wspólnych z Wallanderem: są w tym samym wieku, słuchają podobnej muzyki, oboje są melancholikami, ale tutaj podobieństwa się kończą. Autor mówi, że nie lubi Kurta, mógłby go znać, ale nie zaprasiłby go do siebie na kolację. Mówi, że łatwiej mu pisać o kimś kogo nie lubi, niż o kimś, kogo kocha i podziwia.
Henning Mankell nie pisał tylko o Kurcie Wallanderze. Na swoim koncie ma też powieść Innan frosten, której bohaterką jest Linda Wallander. Niestety nie doczekała się ona kontynuacji z powodu śmierci Johanny Salstrom – odtwórczyni postaci Lindy w serialu, którego autorem scenariuszy był Mankell. Po samobójczej śmierci Johanny Salstrom w 2007 roku, Mankell uważał, że kontynuowanie pisania o Lindzie byłoby niestosowne. Autor przeżył tą tragedię osobiście, gdyż po raz pierwszy do jego życia wtargnęły wydarzenia rodem z jego książek.