Człowiek hubrystyczny

Millenium film szwedzki Możliwość komentowania Człowiek hubrystyczny została wyłączona 126

Człowiek hubrystyczny

Dwa rodzaje deformacji poznawczych. Zgodnie z wiedzą potoczną większość ludzi wychowanych w zachodniej kulturze tworzy sobie pozytywny obraz własnej osoby. Przecenia zalety i pomija wady swojego intelektu i charakteru. Idealizuje własne czyny. Uważa się za jednostkę nieprzeciętną. W krańcowych przypadkach brązowi własną osobowość. Tendencje te nasilają się wtedy, gdy panuje kult „ego” i dominują zachowania egoistyczne (por. Lasch, 1979). Wówczas to budowanie zniekształconego autoportretu staje się dość powszechne: człowiek, który zwraca się ku sobie, często oddala się od prawdy.

Współczesne badania psychologiczne, socjologiczne i psychiatryczne pozwalają dokładniej opisać to zjawisko, dostrzec jego ograniczenia i uniknąć zbędnych skrajności. Ze względu na sposób konceptualizacji własnego „ja” można wyróżnić pewien typ człowieka, którego nazywam człowiekiem hubrystycznym (hubrystą)2. Ma on zdeformowaną wiedzę o własnej osobowości i o własnych czynach. Składa się ona z samoocen, które są faworyzowane i które zabrązowiają prawdziwe „ja”. Suma rozbieżności między samoocenami (E) a zewnętrznym kryterium (Z), takim jak opinie innych ludzi lub rzeczywiste osiągnięcia jednostki, jest duża i równa się R, czyli: nieczności musiałem powtórzyć pewne elementarne dane o samowie- dzy, które omówiłem szczegółowo poprzednio. L Termin hubris lub hybris wywodzi się z filozofii i z religii greckiej. Określano nim człowieka, który miał wygórowane wyobrażenie o sobie, który się wywyższał. Takie zachowanie określano również jako pychę. Wywoływało ono gniew bogów. W powyższym rozdziale termin ten został bardziej sprecyzowany i stracił swój wartościujący charakter.

Author

Related Articles

Back to Top